पदक विजेता तथा सफलता प्रप्त खेलाडीलाई प्रोत्साहन स्वरुप पुरस्कार प्रदान गर्न उनी हतारिन्थे । उनको पुरस्कार घोषााले नेपालका थुप्रै मुक्केवाजलाई उत्साहित  तुल्यायो ।  बक्सीङको ब्यबस्थापमा आए देखि लगातार यसै खाले प्रोत्साहन स्वरुप घोषणा गर्ने राम अवाले विगत दुइ बर्ष देखि यो दुनियाबाट गुमना छन् । ‘ समय प्रतिकुल भएर हो । सधै यस्तै हुन्छ भन्ने लाग्दैन । ’ रविराज थापा बक्सीङ संघका अध्यक्ष हुदा उनी कोशाध्यक्ष थिए । अध्यक्ष र कोशाध्यक्षको जोडी पनि जमेकै थियो । उनी टाढा छन् तर, उनको सकरात्मक भुमिकालाई अझ धेरैले भुलेका छैनन् । उनी आफै भन्ने गर्छन् । ‘ मेरो विगतको भुमिकाबाट थुप्रै साथीहरु पाए । दिल  देखि माया गर्नेहरु थुपै्र हुनु हुन्छ । फोन गरिरहुन हुन्छ । बक्सीङको दुनियामा फर्कनु पर्छ भन्नु हुन्छ । ’
५० बर्षे अवालको  बक्सीङ खेलसंगको साइनो ३२ बर्ष पुरानो हो । सन् १९८२ मा उनले पहलिो पटक ग्लोभ  लगाएका थिए । मोहम्मद अलीबाट प्रभावित भएर यस खेलमा आकर्षित उनको सुरुवाती दिनका गुरु लक्ष्मा समसेर थापा थिए । उनी कमलपोखरी क्लबमा आबद्ध थिए । उनी ५७ किलो फलदेरवेटका खेलाड ि। तेस्रो राष्ट्रिय खेलकुदमा उनले स्वर्ण पदक जिते । ११ औ एमच्योर एसियन बक्सीङ च्याम्पियनसीपमा उहभागि उनी उच्च फर्ममै रहेको समयमा काठमाडौमा पहिलो दक्षिा एसियाली खेलकुदको आयोजना भयो ।
८० को दशको मध्य समय । नेपाली बक्सीङ उच्च स्तरमा थियो । राष्ट्रिय टोलीमा पर्न नै कठिन नेपाली बक्सीङको स्वर्ण युगका ती पात्रका राष्ट्रिय टोलीबाट प्रतिनिधीत्व गर्न पाउनु नै कठिन थियो । त्यसै स्वर्णाीम युगका पात्र अवालले पनि पहिलो दक्षिण एयिाली खेलक्ुदमा रत पदक जिते । उनी फाइनलमा भारतीय खेलाडीसंग पराजित भएका थिए ।
नरेन्द्र पोमा, दल बहादुर राना, पुश्कर ध्वजा शाही, उमेस मास्के, मान बहादुरयोञ्जन, प्रकास तु्लाधर र प्रबीण तुलाधर । सब एक से एक बक्सरको साथमा उनी पनि एक राष्ट्रिय खेलाडी । त्यसैले त गर्व साथ भन्ने गर्छन ‘ नेपाली इतिहासको उत्कृष्ट राष्ट्रिय बक्सीङ टोलीको म पनि एक सदस्य । ’
उनले खेल जिवनमा भारतको जमशेद पुरमा एक प्रतियोगिता खेले । तीन पटक किङ्स कप खेले । जुन प्रतियोगिता नेपालीका लागि सबैभन्दा महत्वपूर्ण अबसर पनि मानीन्छ । उनले१९८७ मा मस्कोमा भएको एक प्रतियोगितामा  सहभागि ।
उनले सन् १९८७  पछि खेलाडी जिवन त्यागे । बक्सीङको दुनिया छाडेर टाढा गएका उनी अन्यत्र रमाउन सकेनन् । फेरी उनी ब्याबस्थापकीय भुमिकामा देखा परे ।
उनको अर्को परिचय संगीत शौखीन । प्राय बक्सीङक ाकार्यम भइरहेको समयमा उनले गाउने गीतले सबैलाई मन्धमुग्घ पार्ने गरेको छ  । औपरिचाक कार्यmत्रम मानै स्टेच तताउन भ्याउने  यी परिचित खेल अधीकारी मेलोडीयस गीत नै जस्ताको तस्तै गाउने गर्छन् । नाराया गोपालको ‘ एकान्छा ठट्टैमा यो बैश जान लाग्यो , ’ फत्तेमानको ‘ यस्तो पनि हुदो रैछ  जिन्दगीमा कहिले कहिले । ’ र नारायण गोपाल र दिलमाया खातीको उत्कृष्ट युगल स्वर ‘ नसकी खप्न विछोडको पिडा ’ उनका मन पर्ने गित हून् । मौका मिले औपरिचाक कार्यmत्रममा उनी यी गीत गाउन भ्याइ पनि हाल्छन् ।
पाच दाजु भाइ उनका सबै उस्तै मिल्ने । संयुक्त परिवारमा रमाउछन् । श्रमीक शान्तीमा पढे देखि यीनी संगीत प्रेमी । खेलकुद अर्को शौख । दुवै विधारमा उत्तिकै रमाएका उनले खेलाडीलाई सहयोग गर्ने कुरामा पनि आफूलाई पछि पार्ने गरेका छैन् । अहिलेसम्म १०÷१२ लाख जत्ति सहयोग गरेका छन् । समय प्रतिकुल भएको बताउने उनी आफूअनुकल समय आउने प्रतिक्षामा रहेका छन् ।