नेपालका मूलधारका धेरै खेलका स्वर्णिम युगको अन्त्य भएर ओरालो बाटोमा गएको थियो ।   २०७० सालको त्यसै समयमा भर्खरै सुरुवाती पाइला टेकेको फेन्सिङमा लागेर केही नयाँ पन दिन सक्छु भन्ने हिम्मत सामान्य थिएन । जुन, हिम्मत अनिता कार्कीले गरेकी थिइन् । लगभग ६ वर्ष पछि त्यसको पुरस्कार पाएरै छाडिन् ।

नेपालमा सुरुवाती दिनमा नै फेन्सिङमा विभागीय टोली आर्मी र एपीएफको प्रभाव बढ्दो थियो । त्यो प्रभाव अहिले पनि कायम नै छ । एपीएफकी अनिता नेपालमा छाएकी खेलाडी छदै थिइन् ।

अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगितामा पनि केही गर्ने उनको जोस थियो । उनी पुगिन्, थाइल्यान्डको २८ औ सीयू अन्तर्राष्ट्रिय फेन्सिङ च्याम्पियनसिप खेल्न । १ देखि ३ नोभेम्बर २०१९ मा भएको प्रतियोगिताको दोस्रो दिन अनिताका लागि विशेष थियो ।  ४३ जना  खेलाडीको माझ एपे स्पर्धामा अनिताले कांस्य दिक जितेकी थिइन् ।  नकआउटको आधारमा भएको प्रतियोगितामा उनले त्यस ऐतिहासिक पदक जित्ने क्रममा ४ जनालाई हराएकी थिइन् । थाइल्यान्डका नुन वारीसा र चाम्पो ससीथर्न भन्दा पछि रहँदै उनले कांस्य पदक जितेकी हुन् ।

नेपाली फेन्सिङ आजको अवस्थामा पक्कै रहँदैन । समय बित्दै जाँदा सायद यसको पनि फराकिलो स्वरूप निर्माण हुने छ । धेरै जिल्लामा पुग्ने छ । अपेक्षा गरौँ अबका केही वर्षमा नेपाली फेन्सिङमा नयाँ स्टारहरूको जन्म हुने छ ।

धेरै अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगितामा सहभागिता जनाउने सम्भावनालाई पनि नकार्न मिल्दैन । तर, जत्ति सुकै समय अघि बढे पनि अनिताको त्यो पदक त्यत्तिकै महत्त्वपूर्ण छ, जत्ति एथलेटिक्सको इतिहासमा मनिलाको एसियन च्याम्पियनसिपमा जीत बहादुर केसीको पदकको छ । नेपालका सबै महिला खेलाडीका लागि प्रमीला थापाले जितेको पदकको महत्त्व जस्तै आगामी पुस्ताका फेन्सरका लागि अनिताको त्यो पदकको महत्त्व छ ।

बहादुरीको परिभाषा यस्तो पनि हुन सक्छ, “अन्यले भन्दा फरक सोच्ने शैली राख्नु र जोखिम मोल्ने हिम्मत राख्नु नै बहादुरी हो ।” तसर्थ अनिताको सफलताको कथा नै उनको उनको बहादुरीसँग जोडिएको कथा हो । जीवनमा सायद फरक सोचेर हिम्मत गर्ने अनौठो आदत उनमा अझै छ ।

इतिहास अघि बढ्न  सक्छ , मेटिन सक्दैन । साँच्चै भन्ने हो भने कोभिड महामारीका कारण संसारका धेरै खेल प्रभावित भए । नेपालको पनि नहुने कुरै भएन । कोभिड अघि नै प्राप्त दक्षिण एसियाली खेलकुदको रजत पदक पनि आफैमा महत्त्वपूर्ण हो ।

खेलकुदकै मान्यता छ नि “लुजर ब्लेम द कन्डीसन, विनर युटिलाइज द कन्डीसन ।” उनको जीवनमा पनि धेरै आरोह र अवरोह आएका छन् । तर, गुनासो गरेर पन्छिने होइन प्रतिकुल अवस्थामा पनि सम्भावनाको खोजी गरेर हिँड्ने अचम्मको स्वभाव उनको छ ।

नवौँ राष्ट्रिय खेलकुद , डेँगीको महामारीले नेपाललाई पनि छाडेन । खेलको ठिक अगाडी अनिता सिकिस्त थला परेकी थिइन् । हार खाइनन्, प्रतियोगिताको पहिलो दिन एकल स्पर्धामा पदक विमुख भइन् ।

केही दिन पछि टिम स्पर्धामा सहभागी भइन् । भलै उनको टोली फाइनलमा साँघुरो अन्तरमा पराजित भएको थियो । तर, केही दिन अघि ज्वरोले थलिएकी त्यही अनिता टोलीको लागि प्रेरणा बनेकी थिइन् । उनकै बारे धेरैले भन्न करै लाग्यो ,“अनिताको शब्दकोशमा सायद गिभ अप भन्नै शब्द नै छैन ।”

हो, त्यही फरक सोच्ने शैली, हिम्मत नहार्ने आदत र आवश्यक समयमा जस्तो कठोर परिश्रम गर्न पछि नहट्ने तीनै अनिताले तीन वर्ष अघि कोरेको इतिहास सायद यस खेलका धेरै पछिका पुस्ताका लागि समेत प्रेरणाको श्रोत बन्न सक्ने छ । खेल प्रतिको “एप्रोच” र “माइन्ड सेटलाई” बुझ्नेहरूले त भन्न पनि सक्छन्, “सफलताका थप कथा त अब लेखिने छ ।”  उनलाई नजिकबाट चिन्नेहरूमा यो विश्वास पनि छ ।